Nagrada cinično nazvana “Zlatno pero” pripala joj je “za značajan doprinos razvoju novinarstva”, kako se navodi u još ciničnijem obrazloženju. Ne čudimo se DNV-u što je doneo takvu odluku. Pojedina udruženja u ovoj zemlji postoje samo zahvaljujući tragičnoj činjenici da u Srbiji nije izvršena lustracija i da ratni propagandisti koji su se lažno predstavljali i predstavljaju kao novinari nisu krivično gonjeni za svoja zlodela. Ljiljana Bulatović Medić je svakako jedna od onih koja i dan-danas širi mržnju u regionu.
Ne čudimo se, uostalom, ni pokrajinskoj sekretarki jer je deo ove vlasti, vlasti koja je devedesetih godina prošloga veka bila aktivni deo Miloševićeve zločinačke politike.
Pitamo, međutim, s kojim pravom se ovakvim osobama nagrade dodeljuju iz ruku pokrajinske funkcionerke u holu zgrade Pokrajinske vlade? Da li su ih građani ovlastili da ih učine saučesnicima u promociji zločina? Jer građani su ti zahvaljujući kojima gospođa Milošević prima platu. Isto kao što su građani ti zahvaljujući kojima postoji zgrada Pokrajinske vlade, čuvena novosadska Banovina, koja veću sramotu odavno nije doživela.
Filmovi o novinarima i za novinare
Kako ojačati lokalne medije i obnoviti informisanje o radu opštinskih vlasti: Britansko rešenje daje rezultate
Medijski amandmani umiru u skupštinskom mraku: Noćno zasedanje Odbora, u četiri čina
Ostavljanje komentara je privremeno obustavljeno iz tehničkih razloga. Hvala na razumevanju.